Toen ik mijn merrie 5 jaar geleden kreeg was ze erg zwaar en ze liep gevoelig. Zowel arts als hoefsmid zei dat ze hoefbevangen was, dus hebben we haar op ruwvoer op een zachte ondergrond gezet. Ze viel al snel af, maar de gevoeligheid bleef.
Ik vond het erg moeilijk om vast te stellen wat nu precies het probleem was. Ze liep stijfjes, zowel voor als achter. Het bit en het zadel vond ze ook vreselijk, net als het moeten lopen in de bak. Het leek wel alsof ze alles afschuwelijk vond wat we met haar deden, vooral als er enige druk op kwam te staan. We wisten dat het geen kwestie was van gebrek aan vaardigheid omdat ze dressuurwedstrijden had gelopen in het verleden.
Ze keek altijd zuur en boos, alleen met eten voelde ze zich iets beter. Ze wilde niet uit de wei, dan zette ze zich schrap en éénmaal uit de wei wilde ze er niet meer in, zette ze zich ook schrap. Ze wilde niet longeren, niet vrij bewegen, niet wandelen, niet van het terrein.
Ze wilde eigenlijk alleen met rust worden gelaten, ook door de paarden, en veel eten. Het was heel moeilijk contact met haar te maken, en al helemaal onmogelijk om haar van onze goede wil te overtuigen.
Ik heb toen besloten om het rustig aan te doen en de druk er maar helemaal af te halen. Ze had duidelijk behoefte aan ruimte en dat heb ik haar maar gegeven.
Het enige dat ik met haar deed waren clicker-oefeningen. Aangezien daar lekkers mee was te verdienen, wilde ze daar wel aan meewerken. Ik heb dit zo drukloos en licht mogelijk gehouden en haar uitgebreid geprezen, wat ze ook deed. Ze snapte de bedoeling snel en kon al gauw een scala aan oefeningen uitvoeren.
Heel langzaam begon er wat vertrouwen te groeien, wilde ze wel uit het land komen en een klein stukje over het terrein lopen (hapje-stapje zoals ik het noem, ik liet haar dan grazen en nodigde haar steeds uit een stukje verder te lopen om daar weer verder te grazen). Met andere paarden had ze wisselende ervaringen, maar ze leerde daar van en ontwikkelde met verschillende paarden een goede band, zowel merrie's als ruinen. Ze werd wat opener qua karakter.
Het rijden heb ik jaren lang in de ijskast gezet. Ik ben maar gewoon begonnen met wat er wél was en heb besloten dat ik blij was met alles wat ze wel wilde. Onze vriendschap groeide en dat was (en is nog steeds) het allerbelangrijkste voor mij. Intussen kwam ze altijd hinnikend naar me toe in de wei en ging ze met plezier mee een stukje wandelen. Vaak zette ik ook gewoon een stukje af om met haar te genieten van het mooie weer en de natuur om ons heen. Het wandelen deden we ook vaak los, zonder dat ik haar vasthield aan een touw. Zelfs soms ook buiten het terrein, dan liep ze net zo goed wel met me mee.
Een jaar geleden ben ik langzaam begonnen met gewoon op haar zitten en verder niks doen. Toen heel langzaam een pad proberen en toen een zacht maar stevig zadel met een flexibele boom. Ze vond het allemaal prima. Aangezien ze heel gevoelig is vond ik het onzin om nog weer met een bit aan te komen. Ze begrijpt me prima. Ze heeft een op maat gemaakt biothane (rij-) halster wat ze graag draagt en dat prima functioneert als hoofdstel. Ik laat haar hoofd helemaal vrij, ze kan het zo gebruiken als ze het zelf wil.
Samen met een pony die heel rustig is, die ze goed kent en diens eigenaar hebben we nu zo'n twintigtal kortere en een paar langere ritten gemaakt. Ze kan enorm heet worden van dingen die ze niet kent, waardoor ik er soms voor kies om af te stappen en verder met haar te wandelen. Rijden is nog steeds geen must voor mij, ik vind het leuk, zolang zij het ook leuk vind. Als ik vóór haar loop voelt ze zich veiliger, dan wanneer ik op haar zit, als het haar teveel is dan scherm ik haar op die manier af en wordt ze weer rustig.
Eten is ook tijdens de rit een essentieel onderdeel. Als ze vindt dat ze een beloning verdient, dan stopt ze zelf even en draait haar hoofd om. Ik geef haar een paar grasbrokjes en dan loopt ze weer verder. Wetend dat dit een enorme vooruitgang voor haar is, pieker ik er niet over om iets van deze beloning te vinden, behalve dat ze hem inderdaad verdient.
De laatste tijd ben ik weer minder gaan rijden, omdat ik nu begrijp hoe zeer ik haar voeten belast. Ze loopt een stuk meer ontspannen, maar ik wil haar niet eerder weer belasten dan dat haar voeten goed zijn.
Ik kan niet ontkennen dat ik heel erg benieuwd ben of het buiten rijden voor haar dan ook anders, ik hoop rustiger, zal zijn. Ik kan ook niet ontkennen dat ik altijd heb gedroomd van lange ritten in de natuur in de zon. Ik zal haar dat nooit opleggen, maar als de mogelijkheid erin zit deze ritten met mijn beste vriendin te kunnen maken, dan graag!
